Weliko Tyrnowo, Arbanasi, Gorna Oriahowica

Plewen, Lukowit	Weliko Tyrnowo, Arbanasi, Gorna Oriahowica	Ruse, Biała
Widin, Kozłoduj, Kuła	Szumen, Madara, Pliska, Weliki Presław	Łowecz, Sewliewo, Batoszevski monaster
Swisztow, Park "Persina"	Klasztory w pobliżu Weliko Tyrnovo	Tyrgowiszte, Razgrad, Isperih, Swesztari
Silistra, Tutrakan, Srebyrna	Park "Rusenski Łom", Skalne monastery	Dobricz

Weliko Tyrnowo (90 tys. mieszkańców) leży u podnóża Starej Płaniny na wysokości 210 m n.p.m. Miasto jest prawie równa odległości od dużych miast w kraju – 240 km od Sofii, 230 km. od Warny, 190 km od Płowdiw, 230 km od Burgas. Rozciąga się ono na wzgórzach Carewec, Trapezica i Sweta Gora i meandrach rzeki Jantry.

Miasto to ma prastare korzenie, pierwsze znaleziska datują się sprzed 5 000 lat. W X w. wzgórza są gęsto zaludnione i Weliko Tyrnowo staje się otoczonym murami obronnymi centrum handlowym. W 1187 r. dwaj bracia – bojarzy Asen i Petyr – organizują zakończone zwycięstwem powstanie przeciwko Bizantyjskiemu najeźdźcy i ogłaszają Weliko Tyrnowo stolicą Drugiego Państwa Bułgarskiego. Przez następne dwa wieki miasto jest ważnym europejskim centrum handlowym i kulturalnym. Proces rozwoju zostaje przerwany w 1393 r. przez najazd Turków.

Bułgarskie Odrodzenie przynosi miastu piękne domy, budynki użyteczności publicznej i cerkwie. Po wyzwoleniu Bułgarii zostało tu zwołane Pierwsze Wielkie Zebranie Narodowe (1879 r.), które uchwaliło Konstytucję Tyrnowską, jedną z najbardziej demokratycznych w tamtych czasach. Tutaj także, w 1908 r. została ogłoszona niepodległość państwa bułgarskiego. Mimo że dziś nie jest stolicą kraju, Weliko Tyrnowo pozostaje źródłem dumy narodowej i symbolem bułgarskiego patriotyzmu.

Hotele w Miasto
Na wzniesieniu Carewec był stolicą Drugiego Carstwa Bułgarskiego (1185-1393). W tym czasie Bułgaria rozciągała się na ogromnym terytorium i graniczyła z trzema morzami – była najpotężniejszym państwem Europy Południowo-Wschodniej. Zbocza wzgórza były gęsto zasiedlone, a na szczycie wznosił się carski zamek i siedziba patriarchy. Najstarsze odkryte tu ślady ludzkiej cywilizacji pochodzą z 2-ego tysiąclecia p.n.e. W IV w. wzgórze zostało zasiedlone a pod koniec V w. na szczycie znajdowała się twierdza bizantyjska. W XII w. została ona rozbudowana i zyskała wygląd, który zachował się do dziś. W tym okresie Carewec był znany w Rzymie i Konstantynopolu.

Sama twierdza ma trzy bramy, brama główna była wpasowana w ciasny otwór w masywie skalnym, zabudowany dodatkowo umocnieniami. Był tu most zwodzony i trzy pary odrzwi. Zespół pałacowy był ogrodzony barbakanem z wieżam obronnymi i składał się z Sali Tronowej Cerkwi Pałacowej i carskich pomieszczeń mieszkalnych. Potężne umocnienia otaczają całe wzgórze, a wysokie skały czynią je niedostępnym – jego obrońcy byli zmuszeni do kapitulacji na skutek zdrady. Na zboczach wzgórza odnaleziono pozostałości ponad 400 domów, 22 cerkwi i 4 klasztorów.

Siedziba patriarchy została zrekonstruowana w 1981 r. celem uczczenia jubileuszu 1300 lat istnienia państwa bułgarskiego. Spektakl audio-wizualny podczas święta narodowego i innych uroczystości jest jedynym tego typu w Europie i jednym z niewielu w świecie – muzyka, różnobarwne reflektory, efekty świetlne i laserowe oraz bicie dzwonów – upamiętniają dawną świetność tego miejsca i dziejów Drugiego Carstwa Bułgarskiego.

Na wzniesieniu Trapezica odkryto fundamenty 17 cerkwi, część dzielnicy mieszkalnej "Asenowata Machała" z cerkwią "Sw. Dimityr" oraz cerkiew "Sw. Czetirideset Myczenici" z XII w.

Wzgórze Sweta Gora jest związane z kulturalnym i duchowym rozkwitem państwa bułgarskiego, dziś znajduje się tam Uniwersytet Welikotyrnowski "Sw. Kirił i Metodij".

Pomnik "Majka Byłgaria" (Matki Bułgarii) wznosi się w centrum Welikiego Tyrnowa. Poświęcony jest poległym w wojnach: Rosyjsko-Tureckiej, Serbsko-Bułgarskiej, Bałkańskiej i I Wojnie Światowej. Ufundowany był przez mieszkańców miasta i został odsłonięty w 1935 r.

Cerkwiew Katedralna "Rożdestwo Bogorodiczno" znajduje się w starej dzielnicy "Boljarska Machała" i była wybudowana przez Kolio Ficzeto (1842-1844) z ciosanego piaskowca. Zdobią ją cztery kolumny i owalne okna. Najwyższą część stanowi kopuła z malowidłem Chrystusa. Cerkiew jest trzynawowa. Główne malowidło ścienne przedstawia wątki z Klasztoru Kilifarskiego, posadzka jest z płyt marmurowych a oprócz wejścia głównego są jeszcze dwie pary symetrycznie położonych odrzwi. Cerkiew była ufundowana przez mieszkańców Welikiego Tyrnowa. Podczas trzęsienia ziemi w 1913 r. została ona zrównana z ziemią, nast ępnie – wed ług projektu i makiety – wzniesiono na nowo fasad ę.

Samowodska Czarszija to stary bazar w Welikim Tyrnowie, powstały w pocz. XIX w. W działających i dziś warsztatach: garbarskim, kowalskim, garncarskim, stolarskim i tkackim wykorzystuje się oryginalne, stare techniki pracy. Tu znajdują się także stare "strannopriemnici" – gospody, najsławniejsza z nich to gospoda Hadżi Nikoli, gdzie dziś mieści się Muzeum Etnograficzne. W istniejących i dziś gospodach i jadłodajniach można spróbować smacznej bułgarskiej kuchni.

Godne obejrzenia są także cerkwie "św Mikołaja", "Św. Konstantyna i Heleny", zabytkowe domy – "Kyszta s majmunkite"(z małpkami), Dom poety Petko R. Sławejkowa, "Kyszta na kokona Anastasija", "Stambołowa gospoda" i in. W muzeum więzienia wielu wielkich bohaterów bułgarskim.

Muzeum Odrodzenia i Pierwszego Zgromadzenia Narodowego mieszczą się w starej siedzibie władz tureckich - budynku wybudowanym przez Kolio Ficzeto i ściśle związanym z wieloma wydarzeniami historycznymi.

Rezerwat architektury Nikopolis ad Istrum (Zwycięskie miasto nad Dunajem) oddalony jest o 18 km od Tyrnowa. Miasto było założone w II w. przez cesarza Trajana, po zwycięstwie nad Dakami. Pobudowane na brzegu rzeki Rosica, na skrzyżowaniu ważnych szlaków i otoczone urodzajnymi polami, miasto szybko się rozwijało. Istniało ono do pocz. VII w. Jego wybrukowane dużymi płytami ulice ciągną się w kierunkach północ-południe i wschód-zachód. Woda pochodzi z trzech wodociągów, z których najdłuższy ma 27 km. Nikopolis jest otoczony barbakanem o wys. 8 m, z 12-metrowymi strażnicami. Miasto miało prawo bicia monet, były na nich przedstawione wizerunki bogów, budynki i bramy miejskie. Znaleziono też marmurowy posąg boga Erosa, popiersie cesarza Gordiana III (238 – 244 r.) z brązu, statuetki, napisy i wiele innych.

Wieś Arbanasi jest położona na płaskowyżu skalnym o 4 km od Welikiego Tyrnowa. Arbanasi figurują w wykazie UNESCO światowego dziedzictwa kulturalnego. Architektura bułgarskiego Odrodzenia wśród malowniczych okolic sprawia, że są tu wspaniałe warunki wypoczynku. Osada powstała tu w XIV w. W połowie XVI w. mieszkańcy zostali częściowo zwolnieni z podatków w zamian za ochronę pobliskich przełęczy. Miało to pozytywny wpływ na rozwój miasteczka i wkrótce jego mieszkańcy zaczęli handlować z Italią, Austro-Węgrami, Rosją, Indiami.

Za handlem rozwija się i rzemiosło. Budynki mieszkalne są tu jak małe twierdze – o surowym charakterze, otoczone wysokimi, kamiennymi murami, za którymi kryją się jednak wygodne obejścia i bogate wnętrza. Ściany i sufity są bogato zdobione płaskorzeźbami i malowidłami o motywach roślinnych. Wielką rolę odgrywała w życiu wsi Cerkiew bułgarska, dlatego jest tu 7 dobrze zachowanych cerkwi. Bez zewnętrznych ozdób, wewnątrz bogato rzeźbione i pełne fresków ściennych o tematyce religijnej i ikon.

Monaster Żeński „Sw. Bogurodica”. Jest to klasztor żeński we wsi Arbanasi oddalonej o 5 km od Welikiego Tyrnowa. Jest on jednym z kilku w okolicach dawnej stolicy państwa bułgarskiego. W tej samej wsi jest jeszcze klasztor „ Sw. Nikoły”. „Sw. Bogurodica” powstał w czasach Drugiego Państwa Bułgarskiego. Kiedy – w 1393 r. – Weliko Tyrnowo zostało opanowane przez zaborcę tureckiego, we wsi Arbanasi ocalało jedynie kilka budynków, a wśród nich i ten klasztor. W początkowym okresie niewoli dobrze się rozwijał, lecz stopniowo podupadł ze względu na brak środków.

W 1680 r pobudowano nowy kościół, a w 1716 r. – budynki, w których mieszkali mnisi. W 1762 r. cerkiew i kaplica zyskały nowy wystrój – bogate malowidła ścienne. Zainteresowanie wzbudza znajdująca się w jednej z krucht cudowna ikona-relief przedstawiająca Matkę Boską w srebrnej szacie. Pochodzi z okresu Drugiego Państwa Bułgarskiego. Podczas napadu na Carewec (siedziba cara w Welikim Tyrnowie), mniszki zostały wypędzone z klasztoru, lecz zdołały ukryć ikonę pod ziemią. Po wielu, wielu latach pastuszek usłyszał płacz dobiegający spod ziemi i wraz ze swym ojcem wykopał święty obraz. Część srebrnego pokrycia została dorobiona później – na zamówienie miejscowego kupca, którego dziecko odzyskało zdrowie wskutek modlitw do Matki Boskiej przed tym obrazem.

Gorna Oriahowica położony jest 5 km. od Weliko Tyrnowo i 2 km. z Arbanasi. Góruje nad miastem jako strażnik skał "Kamienia", w północno-wschodniej części Płaskowyżu tytuł ukazuje wspaniały panoramiczny widok na Jantra i wszystkich okolicznych wiosek. Tylko 5 km. na północny zachód od miasta jest "Poljana" - rzadki kwiat na polu, które stały się symbolem miasta. Natychmiast do lasu przedmieściach południowo-zachodniej parku jest "Kamienia", w którym rzadkie gatunki ptaków.